1oo lat temu powstał Związek Radziecki oparty o rządy sowieckiej hołoty

30 grudnia 1922 roku podczas I Zjazdu Rad powołano do życia Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) opartych na dyktaturze hołoty, terrorze i morderstwach. Państwo zarządzane strachem przez mordowanie swoich obywateli przetrwało 69 lat. Rozpad nastąpił 26 grudnia 1991 wskutek niewydolności systemu, dwa lata po 9-letniej wojnie z Afganistanem. Powstanie Związku Radzieckiego na bagnetach rewolucji obfitowało w masowe mordy tych co mieli więcej od innych. Mordów dokonywała sowiecka hołota (inaczej gołota), czyli osoby biedne, które chciały coś posiadać. Obwiniali oni klasy posiadające (tzw. białych) o grzech posiadania, za którego popełnienie golce karali śmiercią. Tak w skrótowy, satyryczny sposób można byłoby podsumować sposób przejęcia władzy przez tych, którzy tworzyli tzw. ‘dyktaturę proletariatu’ chociaż ich ofiarom do śmiechu nie było. U zarania ZSRR zginęło kilka milionów Rosjan z ręki ‘czerwonych’ golców. Od samego początku karierę robili przeciętni ludzie jak Stalin czy Jeżow, którzy oszukiwali wszystkich i prześcigali się w mordowaniu ‘w imię rewolucji’ nie wyłączając osób z najbliższego otoczenia. To nie jest przypadek, że los ich zetknął i mieli nawet wspólne zdjęcie, z którego później Stalin kazał Jeżowa usunąć i wydał na niego wyrok. Zanim jednak do tego doszło Stalin wyręczał się Jeżowem i przekazywał mu rozkazy mordów. Jeżow, jako posłuszny ‘czerwony’ dowodził masowymi egzekucjami, których było tak wiele, że nie nadążał z ich wykonaniem, o co Stalin miał pretensje. Mordowano już nie tylko Rosjan. Kiedy tworzono zalążek Związku Radzieckiego z czterech republik: Rosji, Ukrainy, Zakaukazia i Białorusi Stalin dokonywał ‘czystek’ w każdej z nich. Mordowano księży, nauczycieli, wlaścicieli ziemskich i wszystkie osoby należące do jakiejkolwiek organizacji społecznej lub partyjnej. Jeszcze w 1926 roku zamordowano 3-5 tysięcy Polaków, którzy byli członkami partii Komunistycznej. Stalin w latach 1937-38 przeprowadził tzw. ‘operację polską’ w wyniku której zginęło ok. 111 tysięcy Polaków.

Prof. Iwanow uważa, że Polacy byli pierwszą grupą społeczną w ZSRR, którą Stalin skazał na zagładę z powodów narodowych. Hołota w mundurach ‘czerwonych’, mordująca polskich ‘Panów’ aby przejąć ich majątki na Wileńszczyźnie, Ukrainie, Litwie i Białorusi szybko się rozczarowała, kiedy się dowiedziała, że zamiast obiecanej ‘sprawiedliwie przejętej’ ziemi oferuje się im pracę w kołchozach, która nie różniła się niczym od pracy na folwarku ‘Polskiego Pana’. Tego już było im za wiele. Idee rewolucyjne ostatecznie wyparowały i to niezadowolenie chłopów doprowadziło do tego, że ZSSR musiał się ugiąć i zalegalizować prywatne posiadanie ziemi. Pomimo, że posiadanie ziemi stało się legalne długo jeszcze mordowano chłopów, którzy na ironię, ziemię otrzymali dzięki czerwonej rewolucji i ‘rozkułaczaniu’ nierzadko biorąc w niej czynny udział i wskazując Polskich właścicieli, którzy popełnili grzech posiadania majątku. Pomimo olbrzymiej tragedii narodów zamieszkujących ziemie na Wschodzie, w tym także narodu rosyjskiego, który nie ciceszył się szczególnym zaufaniem dyktatora Józefa Stalina, z pochodzenia Gruzina, pomimo tej tragedii, nic nie można było zrobić a tym, którzy mieliby chęć coś zrobić mieszano w głowach za pomocą propagandy lub wysyłano do więzień. Każdy mordowany ginął jako wróg. 11 sierpnia 1937 Nikałaj Jeżow otrzymał nowe zadanie – rozkazem Stalina nr 00485 rozpoczął ‘specjaną operację’ przeciwko Polakom mającą na celu ich ukaranie za wszelkie problemy Rosji. Rozstrzelano 111 tysięcy Polaków a 137 tysięcy wysłano do więzień ‘łagrów’. Na 5-10 lat do łagrów trafiały żony Polaków. Dzieci zabierano do domów dziecka, gdzie podlegały one natychmiast rusycyzacji. W łagrach kobiety umierały z przepracowania, chorób, niedożywienia. Za każdym razem po aresztowaniu Polaka jego majątek trafiał w ręce sowieckiej czerwonej hołoty. Nieruchomości trafiały na oficjalną listę ‘czerwonych’ ale majątek ruchomy był rozkradany przez wykonujących nakaz. Nierzadko spędzali oni w gospodarstwie kilka godzin aby ujawnić wszystkie ‘dobra’ i dopuszczali się gwałtów.

Mało znana w Polsce, ukrywana głownie przez propagandę polska historia mordów opisana została w książce wydawnictwa Znak pt. „Zapomniane ludobójstwo” a w polskie majątki na Kresach było skierowane główne ostrze czerwonej rewolucji zwanej pażdziernikową od miesiąca w którym wybuchła 17 pażdziernika 1917 r. Rosyjski rząd Tymczasowy został pozbawiony władzy a nowy rząd hołoty wprowadził zakaz strajków. Strajkowicze byli natychmiast aresztowani przez CzK (CzeKa) – organizacji policyjnej dowodzonej przez Feliksa Dzierżyńskiego. W nocy z 9 na 10 lutego 1940 roku funkcjonariusze sowieckiej bezpieki NKWD wyciągnęli z domów tysiące polskich rodzin mieszkających na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. Rozpoczęto pierwszą z czterech masowych deportacji obywateli polskich do północnych obwodów Rosji i na zachodnią Syberię. Wywożono osadników cywilnych i wojskowych oraz pracowników służby ochrony lasów i ich rodziny. Polakom dawano na spakowanie po kilkanaście do kilkudziesięciu minut. Część wysiedleńców ginęła w bydlęcych wagonach z zimna i wyczerpania podczas 40 stopniowego mrozu. Była to kolejna rasistowska ‘czystka’ terenów zajętych przez Rosję po ataku na Polskę w 1939. Przesiedlenia Polaków nie skończyły się po II wojnie światowej. Rosja potwierdziła umową w Poczdamie nowe granice na Wschodzie, wkutek czego Polska straciła bezpowrotnie 38% terytorium (pomimo odzyskania ziem na Zachodzie). Do tak okrojonego kraju Rosjanie zaczęli wypychać Polaków z Kresów. Na Ukrainie zaczęły się polowania nacjonalistów z siekierami na Polaków. Polacy często zmuszeni byli uciekać na dworce kolejowe gdzie koczowali wiele dni w oczekiwaniu na pociąg. Oficjalnie każdy rugowany na ziemie odzyskane mógł zabrać dwie tony dobytku. Praktycznie niewielu udawało się coś zabrać. Byli napadani i rabowani. Kiedy przybywał długo oczekiwany pociąg nagle zarządzano kwarantannę zwierząt i musieli je pozostawiać jeśli chcieli w ogóle wyruszyć w podróż. Podróż na odkrytych wagonach z węglem też nie należała do bezpiecznych. Wielodniowa podróż w śniegu i deszczu zbierała obfite żniwo. Na Litwie i Białorusi radzieckiej blokowano powroty chłopów do Polski z uwagi na obawy, że spadnie produkcja rolna. W Polsce aż do 1989 roku stosowano typowe dla systemu komunistycznego skrytobójstwo, mordy sądowe i więziono więźniów politycznych. Oprócz tego służby bezpieczeństwa stosowały szykanowanie, nękanie i inwigilację. Rozpad Związku Radzieckiego w 1991 roku przyjęto z ulgą jako winnego tworzenia i nadzorowania systemu represji. Wiele aktów odtajniono, na jaw zaczęły wychodzić nie tylko zbrodnie ale i prześladowania Polaków. Jeszcze przez wiele lat nie było możliwe pogrzebanie niektórych ofiar komunizmu. W 2017 roku odbył sie pogrzeb trzech komandorów – ofiar represji komunistycznej zamordowanych w 1952 roku.